Het lijkt in de wereld te gaan om elkaar met harde woorden te overtuigen dat onze mening klopt en die van een ander niet. We lijken recht tegenover elkaar te staan. Er zit ‘iets onzichtbaars’ tussen ons. Hetgeen ons (ogenschijnlijk) verdeelt. We zijn versnippert geraakt, zo gefractioneerd dat de onderliggende essentie van wie we werkelijk zijn, uit het zicht is geraakt. In die zin bedoel ik dat we elkaar zijn kwijt geraakt in een wereld waarin een grote theater show bezig is om ons af te leiden van onze essentie, onze kracht en onze diepe verbinding als mens wezens op aarde.
Het raakt me diep dat we zo de weg zijn kwijt geraakt, dat we elkaar zo pijnlijk kunnen raken (we voelen vaak dat het gerechtvaardigd is dat we onze emoties op een ander mens los laten), dat we van alles van elkaar vinden, dat we elkaar niet werkelijk meer kunnen zien en horen achter de woorden, achter de maskers die we zijn gaan dragen. Hoe er een gedachten ‘oorlog’ kan zijn naar een ander mens.
We worden bespeeld op onze emoties om niet in verbinding te gaan met elkaar. Wij de Mens van oorsprong zijn grotendeels vergeten wie we zijn en wie de ander is, dat we dit toelaten. Ik zeg dit zonder oordeel, maar vanuit een besef hoe diep we onszelf vergeten zijn. Hoe diep we hebben moeten geraken om in te zien wat we elkaar aandoen. We staan voor een belangrijk besef en keuze. Laten we ons dit nog gebeuren?
Eerlijk is eerlijk ik kom het zelf ook nog wel eens tegen. Hoewel zoveel minder dan jaren geleden. Een vraag van mij op een ervaring die iemand deelde schoot verkeerd en er knalde een heftige reactie op mij af. Toen voelde ik me toch wel even uit het lood geslagen en ging in reactie, ‘dat dit niet waar was, dat ik dat niet bedoelde’. Er was een behoorlijk weerstandsveld voelbaar.
Of 2 collega’s die op andere locaties werken en via de mail vraag en antwoord contact hebben. Waarbij de ander (vanuit beiden gezien) zich niet aan de ‘regels’ houdt vanuit wat de organisatie stelt en er veel vingerwijzen en irritatie op volgt.
Weerstandsvelden zijn zo ontstaan en hierop lijken we mee te moeten bewegen. Er zit een ernorme ‘trekkracht’ in zoals ik dat noem. Laten we wat een ander doet onze gemoedstoestand bepalen? Heeft de ander zoveel invloed? Waar zijn wij dan? Kunnen we deze invloed ook stoppen?
Er zitten zoveel verdraaiingen in het contact. We willen onbewust nog wat van de ander. Erkenning, gehoord worden, begrepen worden. Vaak verwachten we dat de ander de wereld ook zo ziet als wij zelf en vinden het vreemd dat we een andere reactie terugkrijgen. Daarbij ligt afwijzing op de loer waardoor we niet meer uitspreken wat we werkelijk voelen en zijn we maskers gaan dragen. Dit draagt allemaal bij aan het onbegrip naar en van elkaar en het gevoel elkaar kwijt te zijn geraakt. Wat het contact met elkaar natuurlijk totaal verstoort heeft gemaakt.
Alleen jij ziet de wereld zoals jij hem ziet. Geen ander mens ziet de wereld hetzelfde. Jouw unieke kijk is zó waardevol, net zo waardevol als de kijk van een ander. Het willen dat we hetzelfde zien, gaat zo voorbij aan de uniekheid van wie we zijn. Alle compromissen, alle kaders waarin we ons zouden moeten bewegen, doen afbreuk aan wie we werkelijk zijn. Het geeft tevens heel wat interne frictie in ons. Hoe mooi en waardevol is het om een ‘kijkje’ te hebben in hoe een ander de wereld ervaart. Wat er werkelijk in de ander omgaat. Wat een verwondering kan hier ontstaan voor het unieke leven van de ander.
De momenten dat ik werkelijk contact ervaar zijn er zeker ook, steeds meer. Opvallend vaak zijn dat momenten met onbekenden wanneer ik met mijn hond in de natuur wandel. Het oogcontact met een ander, wat er gebeurt als we elkaar echt aankijken, is zo intens mooi. Er hoeft geen woord aan te pas te komen. Het gevoel van diepe verbinding wat daar ontstaat is een moment van diepe rijkdom en ontroering.
Het valt me op dat dit gevoel met name met onbekenden zo makkelijk ontstaat. In contact met bekenden kan de mind er tussen schieten en ervaringen uit het verleden oproepen. Waardoor er al een verwachting kan ontstaan. Het moment is dan eigenlijk al ingekleurd en kan niet in het moment zelf ontstaan. Door dit te zien en elk moment als nieuw te ervaren, niets mee te nemen uit eerdere ontmoetingen, draagt bij aan puur, werkelijk contact. Waarbij gevoeld wordt door de woorden heen, er niets ingevuld of aangenomen wordt, dan ontstaat een ruimte waarin de menselijke goddelijke essentie tot leven komt. Waarin het echte Leven voelbaar is. Dit zet een nieuwe energie uit in de wereld. Het scheppende vermogen van nieuwe trillingen is ons kostbaarste goud. In een wereld waar dit, ons innerlijk goud – de christuskracht van ons hart, uit ons zicht is geplaatst. We zijn (bijna) vergeten wie we zijn. Onze verbindende kracht is immens. Het kan de hele realiteit veranderen.
Remember who you are. Jij bent goud waard!
Helemaal openstaan voor een ander, de ander werkelijk (in je hart) kunnen ontvangen met alles erop en eraan. Ook de boosheid, of de ontreddering. Wat de ander meemaakt doet niets af aan wie jij bent en jouw ervaring. De ene heeft het niet goed en de ander fout. Er valt niets te verdedigen, te verklaren en uit te leggen. Open staan wat iets in jou doet, wat in jou in beweging is, is waar jouw aandacht naar toe mag gaan. We mogen/moeten stoppen met re-ageren op elkaar. Jezelf èn de ander kunnen zien en deze emoties en elkaar de ruimte geven. Geen vingers meer wijzen. Wie de mens ten diepste is, is ware liefde, respect en vrijheid tonen voor àl het leven, voor alle ervaringen. Elkaar kunnen zien door alle pijnen van gebeurtenissen en ervaringen heen. Laten zien wat je raakt en waar je voor staat. Dat vraagt wel wat van ons. Moed en een open hart. Elkaar weer zien als broeder en zuster die we uit het oog verloren zijn.
Er is veel gebeurd met de mensheid, we zijn diep gegaan in de verwijdering van elkaar. Dit komt een keer (NU?) tot een diep inzicht en besef en daarmee tot een drastisch keerpunt. Laten wij nog toe dat we in verdeeldheid en afscheiding zijn naar elkaar? Laten we nog toe dat we heftige dingen kunnen denken over een ander mens of ook over onszelf? Dit zijn wij niet. Dit beseffende geeft ook te denken wat maakt dat we dat wel kunnen denken. Wie of wat manipuleert dit? Ik nodig je uit tot je eigen onderzoek hierin.
Werkelijke verbinding, contact, hangt niet af of en hoe vaak je elkaar ziet. Het hangt samen met elkaar vrijlaten, ruimte geven, geen gedachtes (zowel positief als negatief) en aannames over elkaar hebben. Geen vergelijk, de ander is niet beter/slechter, verder, mooier, krachtiger etc. Zo kan het wellicht lijken in de vorm hier zoals een groot huis. Het gaat om iets anders, om gelijkwaardigheid in bewustzijn, in leven, in respect. Vanuit ons hart zullen we nooit dat soort dingen denken en hoeven we niets goed te praten. We nemen waar en beslissen zelf waar onze aandacht en hartskracht naar toe gaat. Laten we ons lijden door angst? Of kiezen we voor leiderschap van het het hart? The Warrior of the Christed Light. Het is tijd om op te staan. Om te staan voor wat en wie je bent.
Comments